نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانشجوی دکتری علوم سیاسی؛ دانشگاه آزاد اسلامی؛ واحد علوم و تحقیقات تهران.

چکیده

 
محمد صادق بهشتی*
چکیده
اسلام دین صلح است. صلح عادلانه و پایدار، خیر مطلق و جنگ، شر است. صلح ناعادلانه و ناپایدار، خیر نسبی است. از نظر مسیحیت ارتدکس نیز اصالت با صلح است. مبنای صلح پایدار، صلح با خداست. روح ادیان الهی همین است. کسی که با خدای خود آشتی کند، با خویشتن و با کل بشریت و با جهان هستی در صلح مطلق و آشتی همیشگی است و حتی با دشمنان خود نیز سر جنگ ندارد، و می‌کوشد که در پرتو حکمت و موعظه نیکو و جدال احسن عداوت را به محبت تبدیل کند و زندگی همگان را بر پایه عدل و احسان استوار سازد. در این نوشتار، ملاک ما جنگ افروزی‌هایی که برخی از دینداران به نام دین مرتکب شده‌اند، نیست؛ بلکه ملاک، متون اصلی دینی ـ اعم از قرآن و انجیل ـ و اعتقادات مسلمانان مخلص و مسیحیت ارتدکس است. مقتضای عقلانیت نیز همین است.
 


* دانشجوی دکتری علوم سیاسی؛ دانشگاه آزاد اسلامی؛ واحد علوم و تحقیقات تهران.   sadegh.beheshti@yahoo.com

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Lasting peace from the perspective of reason and religion

نویسنده [English]

  • Mohammad Sadegh beheshti

Doctoral student of political science; Islamic Azad university; Tehran Science and Research Unit.

چکیده [English]

 
Mohammad Sadegh Beheshti*
Islam is the religion of peace. Just and sustainable peace is regarded as the absolute goodness, and war as the evil. Unjust and unsustainable peace is considered as relative goodness. Orthodox Christianity has assigned a priority to peace, too. Making peace with God is the basis of sustainable peace, and this is the spirit of divine religions. When a person makes peace with his God, he is in true lasting peace with himself, the whole of mankind, and the universe. He even avoids bitter conflict with his enemies, and tries to turn hostility into tenderness in the light of wisdom, pleasant preaching, and disputation in the best manner. He also tries to establish human’s life on the basis of justice and beneficence. In this paper, our criterion is not wars that some religious people have waged in the name of religion, but is original religious texts – including Quran and Bible – and beliefs of sincere Muslims and orthodox Christianity, which are the requisite for rationality.
 



* Ph.D student of political sciences, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.                                                       sadegh.beheshti@yahoo.com

کلیدواژه‌ها [English]

  • Quran
  • Bible
  • unity of religions
  • genuine Islam
  • Orthodox Christianity
  • sustainable peace
  • war
  • rationality

نتیجه

ادیان الهی و آسمانی وحدت دارند. دین الهی یکی بیش نیست. می‌توان گفت: روح آن‌ها توحید و اخلاق است. هر دینی چه از نظر اعتقادی و چه از نظر اخلاق و قوانین و مقررات، نسبت به ماقبل خود، یک درجه بالاتر و نسبت به مابعد خود، یک درجه پایین‌تر است.

دین اسلام، صلح را به عنوان خیر معرفی کرده، و بنابراین، جنگ شر است. صلح پایدار، خیر حقیقی است؛ ولی صلح ناپایدار، خیر نسبی است و صد البته که وجودش بهتر از عدم است.

مقتضای ایمان دینی جنگ ستیزی و صلح گرایی است. ملاک ما عمل دیندارانی که امروز و دیروز به نام دین به نسل کشی و ویرانگری روی آورده‌اند، نیست؛ بلکه ملاک ما خود تعالیم دینی است.

با مراجعه به تعالیم دینی متوجه می‌شویم که هم مسیحیت و هم اسلام، تعالیم خود را به گونه ای ارائه داده‌اند نتیجه آن، صلح پایدار است؛ زیرا صلح پایدار در صورتی حاصل می‌شود که انسان‌ها از راه صلح با خدا به صلح با خویشتن و بشریت و جهان هستی برسند. آن چه از کتاب و سنت اصیل مسیحی و از منابع دست اول اسلامی استفاده می‌شود، همین است.

از آن جا که مسیحیت ارتدوکس، کلیسا و کلیسائیان را معصوم نمی‌شمارد و تنها به تعالیم عیسی× و راه و رسم حواریان به عنوان سنت سلف صالح، پای بند است، و برای مصوبات شوراهای کلیسایی و پیام‌های پاپ‌ها اعتباری قائل نیست، به لحاظ مبنا با اسلام ناب و راستین ـ و نه اسلام تکفیری‌های جنایت کار ـ وحدت دارد، یا این که فاصله‌اش اندک است.

دیدیم که در توصیه‌های حضرت مسیح به پیروان، در هر شرایطی اصل و محور، خداست. جنگ جویی یعنی خداستیزی و صلح جویی یعنی خداگرایی. کسی
که خداگرایی را شعار و دثار خود ساخته، از صلح و آشتی و همزیستی مسالمت‌آمیز دفاع و حمایت می‌کند. آیا اسلام از پیروان خود، چیزی غیر از این خواسته
است؟

  1. قرآن کریم
  2. نهج البلاغه
  3. انجیل مرقس و لوقا
  4. ابن اثیر. (1384ش). النهایه. چاپ اول. قم: دارالتفسیر
  5. ابن سینا. (1404ق). الشفاء، الإلهیات با مقدمه مدکور
  6. -----. (بی تا). الاشارات و التنبیهات. النمط العاشر، فصل 9
  7. بهشتی، احمد. (1386ش). فلسفه دین. چاپ دوم. قم: بوستان کتاب
  8. --------- (1390ش). سیاست متعالیه از منظر حکمت متعالیه. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی
  9. --------- (1388ش). مجله حکومت اسلامی. سال14. بهار1388

10. -------- (1378ش). تأملات کلامی و مسائل روز. چاپ اول. تهران: انتشارات
اطلاعات

  1. حرانی، ابن شعبه. (1381ق). تحف العقول عن آل الرسول. چاپ پنجم. نجف: مکتبه و مطبعه حیدریه
  2. دانشنامه بریتانیکا

13. دائرة المعارف اسلامی طهور

  1. صدرالمتألهین. (1360ش). الشواهد الربوبیه. مشهد: انتشارات دانشگاه مشهد
  2. راغب اصفهانی. (1332ش). المفردات. تهران: مکتبه مرتضویه
  3. طباطبائی، سیدمحمدحسین. (1389ق). المیزان فی تفسیر القرآن. ج3. چاپ دوم. تهران: دارالکتب الاسلامیه

17. ------------------ (1386ق). المیزان فی تفسیر القرآن. ج14. تهران: دارالکتب الاسلامیه

18. ------------------ (1382ش). سنن النبی. تحقیق و ترجمه فقهی. چاپ هشتم. تهران: اسلامیه

  1. قمی، عباس. (1371ق). منتهی الآمال. تهران: کتابفروشی علمیه اسلامیه

20. -------- (1355ق). سفینة البحار و مدینة الحکم و الآثار. نجف: مطبعه نجف

  1. کلینی، محمدبن یعقوب. (1388ق). الکافی (الاصول). تهران: دارالکتب الاسلامیه

22. مجلسی، محمدباقر. (بی تا). بحارالأنوار. ج21و27و38و71و90. چاپ بیروت

  1. محقق داماد، سیدمصطفی. روزنامه اطلاعات. 8/3/1395

24. مشهدی، میرزامحمد. (1410ق). تفسیر کنزالدقائق. ج2. قم: مؤسسة النشر الاسلامی

25. -------------- (1412ق). تفسیر کنزالدقائق. ج6. قم: مؤسسة النشر الاسلامی

معین، محمد. (1371ش). فرهنگ فارسی. چاپ هشتم. تهران: انتشارات امیرکبیر